2012 r. - Wystawa upamiętniająca Prof. Jerzego Chodorowskiego i Prof. Wiesława Sameckiego

Doc. dr hab. Jerzy Chodorowski (1920–2011)

23 września 2011 r. zmarł we Wrocławiu doc. dr hab. Jerzy Chodorowski, wieloletni pracownik Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii.

Jerzy Chodorowski urodził się 10 września 1920 r. w Krakowie w rodzinie inteligenckiej. Do szkoły podstawowej i gimnazjum im. Piotra Skargi uczęszczał w Rohatynie (woj. stanisławowskie) i tam złożył egzamin maturalny w 1938 r. Następnie wraz z rodzicami przeniósł się do Lwowa, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Na pierwsze wakacje przed studiami, jak sam opowiadał, pojechał z książką Romana Dmowskiego „Polityka Polska. Odbudowanie Państwa Polskiego” i lektura ta stała się drogowskazem Jego Patriotyzmu i późniejszych poglądów politycznych. Studia ukończył na tajnych kompletach w 1944 r. i każdy z czterech egzaminów końcowych zdał na ocenę bardzo dobrą. We wrześniu 1939 r. był świadkiem wkroczenia wojsk sowieckich do Lwowa i wiwatów części jego mieszkańców na cześć Armii Czerwonej, jak sam pisał, obrazu tego nie zapominał do końca życia.

Jerzy Chodorowski był pracownikiem naukowo-technicznym w Instytucie R. Weigla we Lwowie w latach 1942–1944. Zakład Weigla był w tym czasie doskonałym miejscem „przechowania” młodej polskiej inteligencji. W czasie okupacji działał również w ruchu oporu w wydziale propagandy AK okręgu lwowskiego. Następnie pracował w Instytucie Epidemiologii i Mikrobiologii we Lwowie jako starszy laborant oddziału tyfusu plamistego. Jego przełożony dr H. Mosing w opinii podsumowującej 17-letni okres pracy Jerzego Chodorowskiego pisał o nim m.in. iż: „okazał się człowiekiem kryształowego charakteru, nadzwyczaj pilnym i obowiązkowym, wielce sumiennym w pracy, zaś dzięki taktowi i wyjątkowym zaletom umysłu zyskał sobie powszechną sympatię”. W styczniu 1960 r. wrócił ze Lwowa do Polski jako jeden z ostatnich repatriantów, najpierw do Skarżyska-Kamiennej, następnie do Wrocławia, a cały jego repatriowany majątek mieścił się w jednej walizce. Po latach twierdził, iż jego przyjazd do Wrocławia był błędem, bo Jego rzeczywiste miejsce było w Galicji Wschodniej, konkretnie we Lwowie, którego polskości powinien chronić przez nieprzerwane pozostanie tam.

Po przyjeździe do Wrocławia został zatrudniony na stanowisku bibliotekarza w Katedrze Ekonomii Politycznej, a następnie w Bibliotece Wydziału Prawa i Administracji. W 1963 r. przez trzy miesiące pełnił funkcję dyrektora Biblioteki i była to Jego jedyna funkcja kierownicza w całej życiowej karierze. W 1965 r. w drodze konkursu został przyjęty do Katedry Historii Państwa i Prawa, najpierw na stanowisko asystenta, później adiunkta. W swojej bardzo pochlebnej recenzji prof. Józef Popkiewicz wskazywał na wyjątkowe rozumienie reguł teorii ekonomii, biegłą znajomość czterech języków obcych i zapraszał go do współpracy z Katedrą Ekonomii, gdyby Katedra Historii nie mogła go przyjąć. W związku z napisaniem pracy habilitacyjnej w zakresie ekonomii na temat „Niemieckiej doktryny gospodarki wielkiego obszaru Grossraumwirtschaft 1980–1945” został przeniesiony do Instytutu Ekonomii Politycznej w 1973 r., gdzie pracował w Zakładzie Kapitalizmu. Z jego pracą w Instytucie Ekonomii wiązano bardzo duże nadzieje na kształcenie młodej kadry i rozwój pracy naukowej, co w pełni się potwierdziło. Na stanowisku docenta pracował tam w latach 1975–1990 i na ten okres przypada największy i najbardziej wartościowy dorobek naukowy. W tym okresie opublikował taką wartościową książkę, jak: „A. Smith. Życie i twórczość”, w której po szczegółowych badaniach wiarygodnie stwierdził, iż Smitha nie można uznać za twórcę nauki ekonomii, jego zaś dzieło „Bogactwo narodów” stało się ważną inspiracją do dalszego rozwoju tej dyscypliny. W opublikowanej książce w Instytucie Zachodnim w Poznaniu w 1990 r. „Osoba ludzka w doktrynie i praktyce europejskich wspólnot gospodarczych” pisał: „Jedną z głównych cech przebogatej literatury na temat integracji gospodarczej jest jej koncentracja wokół świata dóbr gospodarczych – towarów i kapitałów. Zafascynowanie światem rzeczy jest tak wielkie, że często z pola obserwacji ginie bezpośrednia przyczyna obywających się w nim zmian, mianowicie człowiek”.

Pracy naukowej nie zakończył po przejściu na emeryturę, kiedy to przynajmniej raz w tygodniu przychodził do czytelni naukowej. Opublikował wówczas pięć książek: „Czy zmierzch państwa narodowego?”, Poznań 1996; „Przynęty i pułapki w europejskich traktatach integracyjnych. Teksty i komentarze”, Rzeszów 2001, „Kto kogo prowadzi: szkice o zjednoczeniu Europy i globalizmie”, Poznań 2004; „Rodowód ideowy Unii Europejskiej”, Krzeszowice 2005; „Wiesław Samecki 1927–2007. Zarys poglądów ekonomicznych”, Krzeszowice 2011. Nad nową książką pracował do ostatnich chwil, kiedy to w przeddzień śmierci korzystał ze zbiorów Biblioteki Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii.

Jerzy Chodorowski był erudytą: teoretykiem ekonomii, doskonałym znawcą doktryn ekonomicznych, integracji europejskiej, międzynarodowych stosunków gospodarczych, był historykiem – znawcą historii polskiej, zwłaszcza okresu międzywojennego, był prawnikiem – znawcą ustroju Polski.

Ujmujący był to człowiek, podobnie jak A. Smith, o którym pisał, przeszedł przez życie cicho między datami i miejscami, które w nim coś znaczyły. Nie należał nigdy do żadnej partii politycznej, nigdy nie był wyznawcą ideologii marksistowskiej, nie zabiegał nigdy o stanowiska i zaszczyty. Był człowiekiem żelaznych zasad, wielkiej dobroci i szlachetności. Był wybitnym uczonym, humanistą, który swoją pracę i życie traktował jako wypełnienie misji. Do jego śmierci można zastosować sentencję hiszpańską, która głosi, iż „umarli otwierają oczy żyjącym”. U ludzi, którzy go znali, pozostanie o nim wspomnienie jako o człowieku o niespotykanej wiedzy i kulturze, takcie, delikatności, dzięki czemu cieszył się powszechną sympatią wśród współpracowników i studentów. Pozostawił w nas wiarę w czystość nauki i głęboki sens dochodzenia do prawdy poprzez prowadzenie badań naukowych.

Jarosław Kundera

Przegląd Uniwersytecki 2011 Nr 10, s. 48

Doc. dr Wiesław Adam Tadeusz Samecki

Urodził się 23 grudnia 1927 r. w Stanisławowie. Naukę w szkole podstawowej rozpoczął w 1935 r. w Chorzowie, kontynuował w Grudziądzu (1936-1938), a potem we Lwowie, gdzie w 1939 r. otrzymał świadectwo ukończenia klasy piątej. W młodości często przebywał w domu swoich dziadków w Delatynie na Pokuciu. W nocy z 12 na 13 kwietnia 1940 r., mając 13 lat, został przymusowo wywieziony wraz z rodziną do wsi Batmanowka, kołchoz Wostok koło Pieszkowld w Kazachstanie. Ze Związku Radzieckiego wydostał się wraz z Armią. Andersa przez Aszchabad, Teheran, Irak do Palestyny, gdzie w roku szkolnym 1943-1944 rozpoczął naukę w Junackiej Szkole Kadetów "Barbara" w Rehowot, Tel-Awiw, którą ukończył w 1946 r. Następnie w 1947 r. wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie w 1948 r. uzyskał świadectwo maturalne w Junackiej Szkole Kadetów (należącej do Dywizji generała Maczka) w Bodney w Szkocji. Wrócił do Polski w 1948 r. i przez Gdynię i Bytom trafił do Wrocławia. W roku 1951 nostryfikował maturę. W 1952 r. pracował na stanowisku księgowego w Domu Książki we Wrocławiu, a w latach 1953-1954 na mocy nakazu pracy - jako planista w Bielawskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego.

W okresie 1954-1958 studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu na Wydziale Ekonomiki Przedsiębiorstwa. Od l października 1954 r. do 30 września 1993 r., kiedy to przeszedł na emeryturę, pracował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Początkowo był zatrudniony jako pracownik techniczny (bibliotekarz) w Katedrze Ekonomii Politycznej, a od 1960 r. jako pracownik naukowy. Przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej (asystenta, starszego asystenta, adiunkta, docenta). W roku 1965 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych napodstawie rozprawy Ryzyko i niepewność w działalności przedsiębiorstwa przemysłowego, którą. opublikowało PWE w 1967 r. Przez wiele lat kierował Zakładem Ekonomii Politycznej Kapitalizmu, w 1990 r. przekształconym w Zakład Ogólnej Teorii Ekonomii. W okresie 1975-1987 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Ekonomii Politycznej.

Doc. dr Wiesław Samecki jest autorem wielu prac z zakresu teorii ekonomii i historii gospodarczej, które mają. trwałą. pozycję w polskiej współczesnej literaturze ekonomicznej. Szczególnie cenna jest pozycja Gospodarowanie za pomocą planowania, w której wykazał nieracjonalność gospodarki planowej, oraz monografia Centralny Okręg Przemysłowy 1936-1939, analizują.ca finansowanie planu inwestycyjnego w Polsce realizowanego w warunkach niskiego poziomu oszczędności krajowych i równowagi budżetowej. Po przejściu na emeryturę w 1993 r. pracował dalej naukowo, wydając w 2005 r. podręcznik dla studentów: Wprowadzenie do ekonomiki. Zmarł 6 sierpnia 2007 r. we Wrocławiu.

Doc. dr Wiesław Samecki był wyróżniającym się pracownikiem dydaktycznym i naukowym. Był wzorem szlachetności i rzetelności, wychowawcą. wielu pokoleń młodzieży. W niełatwych czasach socjalizmu bronił niezmiennie zasad gospodarki rynkowej. Był wielbicielem II Rzeczypospolitej i jej dokonań. Cechowała go solidna praca, przepiękny język publikacji, niezachwiana wiara w racjonalność reguł rynkowych.

Informacje biograficzne Akta Archiwum Uniwersytetu Wrocławskiego, sygn. AU 223/1643.

Jarosław Kundera

Obecnie tablice z wystawy można oglądać w czytelni komputrerowej (s. 3.01) w bud. D.

zdjęcia: Krzysztof Mruszczak

Prof. Cho...

Zdjęcia z...

Prof. Sam...

Na skróty

Badanie satysfakcji użytkowników Biblioteki WPAE - ankieta

<< < March 2020 > >>
Pn	Wt	Śr	Cz	Pt	So	N
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Statystyka

Użytkowników:: 8
Artykułów:: 100
Odsłon artykułów:: 13543904